Een nieuw begin

1 januari 2016.

“wat zou jij ervan denken als wij een fantastische samenwerking zouden aangaan?”

Een appje van vriendin Susan dat alles op zijn kop zette. Ik stond net op het punt om het koude water van de Geffense Plas in te rennen voor de traditionele nieuwjaarsduik.

1 januari 2015.

Tweeduizendvijftien.. het jaar waarin ik 40 wordt. Veertig. Niet dat ik bang ben om ouder te worden. Integendeel. Maar al jaren roep ik: “bij 40 gaat het roer om”. Dat schept verwachtingen. Vooral naar mezelf, en ‘het roer om’? Ik houd helemaal niet van veranderingen!

18 mei kwam. En ging. Er gebeurde niets. Te eng. Teveel gewend aan het alledaagse. Maar er was al iets in werking gezet. Iets onvermijdelijks.
In 10 jaar tijd had ik een succesvolle webshop en blog opgezet. Dagelijks maakte en verzond ik artikelen voor bruiloften. Eerst alleen ringkussens, daarna ook haaraccessoires, kousenbanden, sixpences..  Zo’n vierduizend ringkussens heb ik gemaakt en ik stond in elk trouwmagazine en op elk blog. Maar de laatste jaren voelde het niet meer goed. Dat is de valkuil van succes: je laat je leiden door wat moet en wat anderen willen. Ik stond niet meer achter de dingen die ik verzond. Het was mooi, en perfect gemaakt, maar -hoe kan ik het netjes zeggen- nou ja, saai. De Nederlandse bruid is net als de Nederlandse mens: doe maar normaal, dan is het al gek genoeg. Ik maakte en verkocht veel, maar mijn smaak was het niet. En dat ging knagen.

Het was tijd om afscheid te nemen. Maar zo makkelijk was dat niet. Mijn shop, mijn blog, al die tijd, aandacht en liefde die erin was gegaan. En het voelde zo ondankbaar.. alsof je de hand bijt die je voedt. Die stekker eruit, dat duurde dus nog wel even. Maar toen hij er eenmaal uit was: Man wat voelde dat goed!
Ik genoot van de vakantie. Van mijn kinderen. Van het rommelen in huis en het eindelijk tijd hebben voor dingen die altijd maar bleven liggen. En koken. Heel veel koken. En bakken. En belachelijke lunches maken voor manlief, met sushi en bento-prikkertjes en worst in de vorm van berenhoofdjes (misschien had ik wat tijd teveel).

En toen kwam dus dat berichtje.

“wat zou jij ervan denken als wij een fantastische samenwerking zouden aangaan?”

Blijkbaar was het tijd. Tuurlijk, ik wist wel dat er ooit weer iets zou komen. Tenslotte had ik 1 juli 2015 de bedrijfsnaam 3 Birds Design al geregistreerd. Maar zo snel?

Iets met bloed dat kruipt waar het niet gaan kan.

Susan en ik, wij gaan dus mooie dingen doen. Daarover binnenkort meer. Maar ook Hip je Huwelijk in krijgt een vervolg. Want hoeveel geïnteresseerden ik ook had, die de shop/blog/voorraad over wilden nemen. Ik kon het niet. Ik ben nog niet klaar met Hip je Huwelijk in. Maar ik ga niet meer doen wat de markt vraagt. Ik ga doen waar ik gelukkig van wordt. En dat wordt klein en fijn met veel aandacht en liefde voor mooie stoffen en vintage materialen.

Bij een nieuwe start hoort ook een nieuw blog en een nieuwe naam. Waar 3 Birds Design vandaan komt zal ik nog wel eens uitleggen. Ik ga niet meer schrijven over de trouwwereld (tenzij ik iets heel leuks tegen kom natuurlijk), maar over mezelf, mijn overpeinzingen, mijn nieuwe plannen (want die heb ik nog veel meer), onze moestuin, koken, de kinderen en mijn liefde voor retro en vintage materialen. Want schrijven ordent je gedachten, en met een hoofd vol ideeën en plannen en een huis vol rumoer is dat precies wat ik goed kan gebruiken.

Don’t feel guilty if you don’t know what you want to do with your life. The most interesting people I know didn’t know at 22 what they wanted to do with their lives, some of the most interesting 40 year olds I know still don’t.

Ik sluit af met een quote uit het absoluut briljante Sunscreen van Baz Luhrmann. En hoewel ik zelf allesbehalve interessant ben, is het is fijn om in goed gezelschap te zijn. Tot snel!