Ik ben, wat je noemt, een mooi weer tuinierder. Waar de echte moestuingek de hele winter doorgaat met plannen en begint te zaaien zodra het februari is, gaap ik en draai me nog eens om. Zodra de eerste zonnestralen zich laten zien, kruip ik uit mijn winterslaap en ga nadenken over het komende jaar. Maar dan moet ook alles meteen nu. Er moet nu besteld worden. Nu gezaaid. En die kas die we gingen kopen, die moet dan gisteren al in de tuin staan.
Afijn. Het seizoen is begonnen.
Inmiddels staan de eerste zaailingen lekker te groeien op de vensterbank en zitten de uien en knoflook al in de grond. En die kas? Die staat al te pronken in de tuin!
Wat leuk is aan een flinke moestuin hebben, is dat je elk jaar volop kan experimenteren. Vorig jaar waren de probeersels onder andere quinoa en tomatillo. Ondanks ons niet bepaald zuid-amerikaanse klimaat deden beide het prima dus die komen terug (al is er ook maar zoveel salsa verde wat je kunt eten). We hebben zelfs 2 verschillende soorten quinoa gekocht. In leuke kleurtjes, want een functionele tuin is al saai genoeg. Wel gaan we ze beter vastzetten want echt stevig zijn ze niet, dus na de eerste flinke waaibui lagen ze vorig jaar om. Exit mooie kleuren.
En over mooie kleuren gesproken: we gaan ook amarant zetten dit jaar. Nou heb ik daar nog een hele zak van in de kast staan (al jaren), typisch zo’n wat-moet-ik-ermee-graantje, maar ja, het is dus wel een mooie plant. En dat telt ook.
De experimenten van dit jaar richten zich verder natuurlijk vooral op het kweken in de kas. Daarover binnenkort meer, want die verdient wel een eigen blogje.
Niet eetbaar, en ook niet mooi: mandragora. Mandragora? Waar ken ik dat ook alweer van? Van Harry Potter. En Harry is Heilig. Dus Mandragora moet in de tuin. Overigens zei de oudste dochter meteen: “Harry Potter? Nee joh dat is van Fantasia!”. Generatieverschil. Hoe dan ook: wereldberoemd plantje, ook al is ie lelijk.
Wat ik dit jaar ook anders wil gaan doen is in onze ‘gewone’ tuin ook groenteplanten te zetten. Van een vriendin kreeg ik het boek “de eetbare tuin” van alys fowler. Niks wisselteelt. Permacultuur! Alles door elkaar dus. Maar dan wel een beetje mooi graag. Bij 100m2 moestuin ga ik me daar nog mooi niet aan wagen, maar zo hier en daar wat in de voortuin of achtertuin. Moet kunnen. En hoe handig moet het zijn om niet he-le-maal naar de moestuin te lopen (wel 400 meter), maar gewoon wat uit je tuin te trekken. Gemak dient de mens tenslotte.
Best veel plannen. Misschien neem ik eerst nog maar even een kop thee. Ik moet nog steeds een beetje bijkomen van die winterslaap.
Super leuk! Ik ga je volgen met jullie moestuin,een droom die ik zelf ook graag vervuld wil zien.
Heerlijk om daarmee bezig te zijn.
Suc6